Via de imposante, draaideur kom ik de hal van het nieuwe Rijnstate ziekenhuis binnen. Overweldigd kijk ik in de enorme ruimte, die lijkt op de vertrekhal van een vliegveld. De klassieke balie met keurige dames en heren, die je vriendelijk de weg wijzen, bestaat hier niet. Een achttal naast elkaar gerangschikte automaten, hebben hun plaats ingenomen. Voor de machines staan bezoekers te hannesen met pasjes en formulieren. Onwennig stap ik op een van de vrijgekomen apparaten af.
‘Hebt u uw QR code bij de hand?’ vraagt een vriendelijke heer, die mij geruisloos is genaderd. Hij draagt een he-melsblauw overhemd met het logo van Rijnstate.
‘QR code, van wie zou ik die dan moeten hebben gekregen?’ vraag ik, enigszins verontwaardigd.
‘Geeft niets,’ zegt de heer kalm, ‘het kan ook met uw ID kaart of paspoort.’
Mijn ID wordt gescand, de machine spuwt een strookje uit met daarop een QR code. Daarmee moet ik mij melden bij de automaat op de 2e etage, de afdeling oogheelkunde.
Ter plaatse scan ik de code. Wachtkamer 30 verschijnt op het display. Ik neem plaats in de lege wachtkamer. Mijn afspraak is om tien uur. Om tien over tien nog steeds geen enkele beweging. Zenuwachtig, scan ik opnieuw. Wachtkamer 34 zegt nu het scherm. Gehaast ga ik op zoek. Aan het einde van een lange gang vind ik de, bomvolle, wachtkamer 34. Voor ik goed en wel zit, komt er een dame uit een van de kamertjes die mijn naam roept. Ik sta direct op en loop naar haar toe.
‘Ik heb u al een paar keer geroepen, waar was u?’ vraagt ze streng.
‘Wachtkamer 30,’ zeg ik beschaamd. Ze moppert nog wat en gaat van start met de oogmeting. Vervolgens mag ik direct door naar de oogarts. In een kwartiertje ben ik klaar.
Bij de uitgang steekt de behulpzame heer zijn hand op. Ik zwaai terug.

Lekker even op de fiets eieren, kaas en appels halen direct van de boer. Nou ja, direct van de boer is niet helemaal waar. De eieren heeft hij inderdaad zelf, maar alle andere producten koopt hij gewoon elders. Het is dus meer ‘de wínkel van de boer’. Slingerend baant de smalle strook asfalt zich een weg tussen weilanden en akkerland. Aan weerskanten wuivende populieren. Hier en daar zomaar een huis of boerderij. Al fietsend denk ik na over die natuur. Is dit eigenlijk wel natuur zo tussen de weilanden en het vers omgeploegde land? De voren van de klei glimmen alsof ze in plastic vershoudfolie verpakt zijn. Aan de andere kant van de weg ligt weiland. Een paar jaar geleden stonden hier nog koeien, maar nu die moderne stal is gebouwd blijven die binnen. Dat bespaart kosten en volgens de boeren vinden de koeien dat zelf ook prettiger.
Het groene gras is kort gemaaid, helemaal tot over de slootkant. Het roerloze water staat hoog door de vele regenbuien en lijkt op grijsbruin beton. In de verte zie ik een trekker rijden met daarachter een grote mesttank die zijn verstikkende bruine inhoud over de groene vlakte sproeit. Geen weidevogel die zich laat zien. Te weinig privacy om hier een nestje te bouwen. Op een weidepaal zit een Buizerd die, net als ik uitkijkt over het uitgestrekte land. Als ik dichterbij kom vliegt hij niet eens op. Zijn bruin-witte verenkleed danst mee op de wind. De vogel ziet er uitgeput uit alsof hij ieder moment van zijn paal kan vallen.
De winkel is een oude schuur die vol staat met automaten, net zoals bij de snackbar voor een kroketje of een bamibal. Hier liggen achter de glazen klepjes doosjes eieren, stukken kaas en allerlei fruit. Met een vol geladen fietstas neem ik dezelfde weg weer terug. De Buizerd zit nog altijd op zijn paal. In het voorbij gaan kijken wij elkaar aan. Wij zijn het met elkaar eens. Ik trap door, de vogel vliegt weg.